اکنون تنهایم

از وبلاگ گلناز

می دانی

گلی را كه برای بوئيدنش هفت آسمان را خبر كرده بودی

كسی به غفلت چيده

من يادگاری قديمی

- آن كتاب كهنه روی طاقچه -

را به آنكه بيگاه در می كوبيد و ستاره ای طلب می كرد ، بخشيده ام

من ديريست كه تصوير چشمانت را در لابلای خاطراتش پنهان كرده بودم

كه مبادا كسی - به غفلت - آنرا از آسمان خواب من بچيند

و اكنون

آنرا به آنكه – غريبانه - پی ستاره ای می گشت بخشيده ام

می دانی

اكنون تمام چراغهای شهر كه از چشمانت وام می گرفتند ، خاموشند

اكنون ستاره ايی دور پی سو سو زدن ، سراغ چشمهای ترا از من می گيرد

و من

آنرا

به آنكه - دردمندانه - پی ستاره ای می گشت

بخشيده ام

می دانی

اکنون

تنهایم

....